Het doel van de gesprekken in mijn praktijk is de bezoeker naar wijsheid te leiden.

Dat klinkt heel hoogdravend, maar is eigenlijk heel praktisch. Om duidelijk te maken wat ik onder wijsheid versta kan ik het beste eerst aangeven wat ik er niet mee bedoel. Wijsheid is niet: veel kennis bezitten of veel filosofische boeken gelezen hebben. Wijsheid is ook niet: op alle vragen een antwoord of voor alle problemen een oplossing hebben. Integendeel. Het gaat om het denken van de bezoeker, niet om het denken van allerlei oude filosofen. En om het stellen van vragen.

wat is wijsheid?

In mijn praktijk gaat het om goede vragen stellen. We gaan uit van onze verwondering, dat wil zeggen dat we stilstaan bij dingen die ons opvallen en daarbij niets als vanzelfsprekend aannemen. Onze verwondering leidt tot vragen, en die vragen zijn het begin van weer nieuwe vragen. Als filosofisch practicus ga ik uit van het nogal radicale uitgangspunt, ontleend aan Socrates, dat wijsheid begint wanneer we het niet (meer) weten – of anders gezegd, wanneer we nauwkeurig weten wat we niet weten.

In gesprekken van drie kwartier onderzoeken we welke vragen het verhaal over jouw probleem oproept. Mijn rol daarbij is vraagtekens zetten bij dat verhaal. Dan bereiken we het punt waar je het niet meer weet en daarover bedenken we een mooie vraag. Aan het eind van het gesprek neem je die mee naar huis om er een of twee weken mee aan het werk te gaan. In de volgende gesprekken leer je steeds zorgvuldiger denken over wat je niet weet en daarmee kom je steeds dichterbij wijsheid.

mooie vragen

Dit is op het eerste gezicht paradoxaal. Je komt bij een filosofisch practicus met een probleem waar je een oplossing voor zoekt en wordt vervolgens afgescheept met een vraag. Voor adviezen, oplossingen of antwoorden ben je echter bij mij aan het verkeerde adres. Die kan ik niet geven. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik ben ook geen therapeut of goeroe.

Wat ik wel kan bieden is een methode om heel precies te onderzoeken wat nu eigenlijk het probleem is. Ik doe dat door voortdurend door te vragen over de aannames, zekerheden en vooronderstellingen in jouw verhaal. Daarbij ben ik vaak lastig. Ik ben op zoek naar de momenten waar het verhaal niet klopt, waar je stopt, waar je zwijgt. Ik stel vragen over zaken die vanzelfsprekend lijken, maar dat bij nader inzien helemaal niet zijn. Dat levert nieuwe inzichten op en weer nieuwe vragen.

Daarbij kan in de loop van een reeks gesprekken best af en toe een probleem worden opgelost of een antwoord gevonden op een vraag. Sterker nog, dat blijkt regelmatig te gebeuren, al is dat vaak een heel andere oplossing dan verwacht. Maar dat is niet het belangrijkste doel van de gesprekken. Immers, die oplossing of dat antwoord roept weer nieuwe vragen op. En die vragen zijn duurzamer dan de antwoorden.

schoonheid van het onbekende

Ik kan het ook anders zeggen. Voor mij is een probleem niet in de eerste plaats iets dat om een oplossing vraagt. Het is ook niet een ‘uitdaging’ zoals het in het jargon van de coach heet. Het is het uitgangspunt voor vragen en nog meer vragen, nieuwsgierigheid en verwondering.

Het is ook weer niet zo dat de antwoorden er niet toe doen, maar het uiteindelijke, onderliggende doel van de gesprekken is de bezoeker helpen zorgvuldig na te denken en te leven met vragen: een filosofische denkhouding aan te nemen — wijsheid te vinden.

>> lees verder in de praktijk

>> zie ook de pagina jongeren

Voor informatie of een afspraak: contact

Lees ook de blog met verhalen over mijn praktijk.